Letitia Elizabeth Landon

Si Letitia Elizabeth Landon (Agosto 14, 1802 - Oktubre 15, 1838) ay isang Ingles na makata at nobelista, na mas kilala sa kanyang inisyal na L. E. L. Isa siya sa pinakamayamang pinagmumulan ng mga epigram noong unang bahagi ng ikalabinsiyam na siglo at isang tagasuri ang inihambing siya kay Rochefoucauld. Minsan siya ay gumagamit ng isang adversarial na papel, na nagbibigay ng magkasalungat na pananaw. Ang ilan sa kanyang mga iniisip ay umuulit, binuo man o pino, ngunit sa paglipas ng panahon ay naglabas din siya ng magkakaibang opinyon sa ilang paksa; Ang pagbabago, sabi niya, ay isa sa aming mga pangunahing katangian at, dahil mayroon siyang isang karakter na pahayag, ang katotohanan ay parang bato ng pilosopo, isang bagay na hindi dapat matuklasan.

Larawan ni Letitia Elizabeth Landon

Mga Kawikaan

The Fate of Adelaide (1821)

• Romantikong Switzerland! ang iyong mga tagpo ay natunton
  Na may mga karakter ng kakaibang ligaw na kagandahan,
  Kagandahan at kapanglawan, magkatabi;
  Dito ang matataas na bato ay bumangon, kung saan ang kalikasan ay tila
  Namumuhay nang mag-isa sa tahimik na kamahalan;
  Rob 'd sa pamamagitan ng niyebe, ang kanyang marangal na palasyo fram'd
  Ng mga puting burol; matayog sa lahat ng kanilang pagmamataas,
  Nawala sa mga ulap ang napakalaking bunton ng hamog na nagyelo,
  Tulad ng malalawak na kastilyo na nasa likuran ng hangin.
  Ang yelo ay may nililok na sobrang kakaibang imahe—
  Mga Obelisko, mga haligi, spire, kamangha-manghang mga tambak;
  Ang ilan ay tulad ng pinakintab na marmol, ang iba ay malinaw
  Tulad ng batong kristal, ang iba ay kumikinang sa
  Mga kulay na natutunaw kasama ng sunborn bow.
  • Canto I, I opening lines
• At ibinababa ng mga ito ang pagkawasak, mataas sa hangin,
  Sa mga nakausli na mga bato, na ang mga masungit na tagiliran,
  Napunit sa mga pira-piraso, at parang mga guho,
  Tila ang mga higante noong sinaunang araw.
  Nang ang mga nilalang na ipinanganak sa lupa ay nakipagtapang sa mga Diyos na Olimpiko,
  Yaong mga isinasalaysay ng pabula, ay pinunit
  Mga bato mula sa kanilang matibay na base, at sa malakas na braso,
  Nahati ang mga bundok: doon nakasabit ang avalanche,
  Makapangyarihan, ngunit nanginginig; isang mahinang hininga lamang
  Makakawala ito mula sa mahangin nitong trono;
  Pagkatapos ay bumaba ito sa galit, tulad ng tunog
  Ng kulog sa gitna ng mga bagyo, o gaya ng tinig
  Ng rumaragasang tubig—kamatayan sa karera nito.
  • Canto I, I
• Methinks adieu
  Malamig, kapag binibigkas nang walang iba kundi luha.
  • Canto I, XI
• Ang mga dahon ay nawala mula sa lahat, maliban kung saan ang pine
• Itinapon ang malawak na anino ng hindi nagbabagong berde nito.

Hindi ko maiinggit ang walang kupas na estadong iyon.— Ah! kung sino ang magiging huli, ang isa lamang Ang pagkawasak na iyon ay natitira—hindi; kung ang blight ay dapat lumipas O'er sa paligid, hayaan mo ring dumaan sa akin!