NoViolet Bulawayo

Ang NoViolet Bulawayo ay ang pangalan ng panulat ni Elizabeth Zandile Tshele (ipinanganak noong 12 Oktubre 1981), isang may-akda ng Zimbabwe at Stegner Fellow sa Stanford University (2012–14). Si Bulawayo ay binanggit bilang isa sa Top 100 most influential Africans ng New African magazine noong 2014.

Mga Kawikaan

"Nagsisimula na akong magsalita nang mabilis ngayon, at kailangan kong alalahanin na bumagal dahil kapag nasasabik ako, nagsisimula akong tumunog tulad ng aking sarili at ang aking American accent ay nawawala."
Ang lamig naman, hindi ko pa nakitang ganito. Ibig kong sabihin, ang lamig na parang gusto ka nitong patayin, parang sinasabi nito sa iyo, kasama ang niyebe nito, na dapat kang bumalik sa pinanggalingan mo.
"Kapag ang mga bagay ay bumagsak, ang mga anak ng lupain ay humahagikgik at nagkakalat na parang mga ibon na tumatakas sa nagniningas na langit."
"Nagsisimula na akong magsalita nang mabilis ngayon, at kailangan kong alalahanin na bumagal dahil kapag nasasabik ako, nagsisimula akong tumunog tulad ng aking sarili at ang aking American accent ay nawawala."
"Nagsisimula na akong magsalita nang mabilis ngayon, at kailangan kong alalahanin na bumagal dahil kapag nasasabik ako, nagsisimula akong tumunog tulad ng aking sarili at ang aking American accent ay nawawala."
“Ang problema sa English ay ito: Karaniwang hindi mo maibuka ang iyong bibig at ito ay lumalabas nang ganoon---mag-isip ka muna kung ano ang gusto mong sabihin. Pagkatapos ay kailangan mong hanapin ang mga salita. Pagkatapos ay kailangan mong maingat na ayusin ang mga salitang iyon sa iyong ulo. Pagkatapos ay kailangan mong sabihin ang mga salita nang tahimik sa iyong sarili, upang matiyak na maayos mo ang mga ito. At sa wakas, ang huling hakbang, na sabihin ang mga salita nang malakas at iparinig ang mga ito nang tama.”
"May mga pagkakataon, gayunpaman, na kahit gaano karaming pagkain ang kinakain ko, nakikita ko na ang pagkain ay walang magagawa para sa akin, tulad ng gutom ako para sa aking bansa at walang aayusin iyon."
“Ang lamig naman, hindi pa ako nakakita ng ganito. Ibig kong sabihin, ang lamig na parang gusto ka nitong patayin, parang sinasabi nito sa iyo, kasama ang niyebe nito, na dapat kang bumalik sa pinanggalingan mo.”
“Patuloy pa rin tayo, at patuloy tayong pinaplantsa at pinaplantsa at pinaplantsa ng araw.”
“Sabi ni Tita Fostalina noong una siyang dumating sa Amerika ay nag-aaral siya sa araw at nagtatrabaho sa gabi sa mga hotel ni Eliot, naglilinis ng mga silid sa hotel kasama ng mga tao mula sa mga bansa tulad ng Senegal, Cameroon, Tibet, Pilipinas, Ethiopia, at iba pa. Ito ay tulad ng mapahamak na United Nations doon, gusto niyang sabihin."
“...at inilatag ng mga babae ang kanilang mga ntsaroz at umupo sa isang tabi, ang mga lalaki sa kabila, na parang dalawang magkaibang ilog na hindi dapat magtagpo.”
“Ngayon kapag ang mga lalaki ay nagsasalita, ang kanilang mga tinig ay nagniningas sa hangin, na gumagawa ng usok sa buong lugar. Naririnig natin ang tungkol sa pagbabago, tungkol sa bagong bansa, tungkol sa demokrasya, tungkol sa halalan at kung ano-ano.
“I think the reason they are my relatives now is they are from my country too - parang naging totoong pamilya na ang bansa simula noong nasa America tayo, which is not our country.”
“Takot na takot ako noon sa sementeryo at kamatayan at mga ganoong bagay, pero hindi na. Walang pakiramdam na matakot kapag nakatira ka nang malapit sa mga libingan; ito ay magiging tulad ng dila na natatakot sa mga ngipin."